چون ناله بهر دیدنت از ناز برکشم

بانگ بلند خیزد از آتش، چو شد بلند

صبری نباشد، ار چه که هر دم ز خون دل

بر یاد قامتت چو بگریم، عجب مدار

او در دل است و صبر بکردم، هزار بار

رسوا شدم، ز خلق گرم دسترس بود

دست عزیز گر بگشاید به کشتنم

یاران بسوختند ز من، خسرو، آه گرم