ابر بهار باران، وین چشم خونفشان هم

صحرا و بوستان خوش، وین جان زار مانده

باز آ که شهر بی تو تاریک و تیره باشد

نامم نشانه ای شد در تهمت ملامت

این است مردن من، ای خیره کش، که هستی

خواهی به دیده بنشین، خواهی به سینه جا کن

گفتی « به حجت خط شد ملک من دل تو»

صد منت از تو بر من کز دولت جمالت

شد نرخ بنده خسرو از چشم تو نگاهی