خرم آن روز که من آن رخ زیبا بینم

دوش مه دیدم و گفتم که ترا می ماند

لشکر جانش که پیراهن دلها گویی

دل من گاه خرامیدنش از دست برفت

دل نه و صبر نه و هوش نه و طاقت نه

وعده فرداست به فردا بکشم، من، مگر از آنک

شمس آفاق خضر خان که به لطف جان بخش

آخر، ای شاخ گل تازه نوبر، تا چند

کیست خسرو که کند بوسه ز پای تو هوس؟