من و گنج غم و در سینه همان سیم تنم

چون دلم زمزمه شوق برآرد هر صبح

عاشقیم که گر آواز دهی جان مرا

بس که بیرون و درونم همگی دوست گرفت

من چو جان بدهم، باید که به خون دیده

رشکم آید که مگس بر شکرش سایه کند

سایه همچو همایم به سر افگن زان پیش

همه شب نام تو می گویم و جان در تاباک

من که بر بوی تو در راه صبا خاک شدم

خسروا، هیچ ندانم که چه طاعت بود این