عهدها را گه آن شد که ز سر تازه کنیم

غزل سوخته خواهیم از آن مطرب مست

جگر سوخته را ریش کهن بگشاییم

دوست را درد دل خود به فغان یاد دهیم

باده نوشیم بران روی و پیاله هر دم

مست و لایعقل با دوست به بازار شویم

چون خورده باده، لبش پاک کنیم از دامن

امشب آن است که افسانه هجران گوییم

زنده داریم از این پس شب، اگر عمر شود

زلف آشفته از آن روی به یک سوی نهیم