به بوسه از لب شیرین تو انصاف بستانم

چنانم کشتی از شادی که ره رفتن نمی دانم

اگر چه روزگاری شد که در دنباله آنم

که کافر می کند آن را که می گوید مسلمانم

همی خواهم که خود را بر سر کویت بگردانم

ولی مطلق نمی دارد غمت دست از گریبانم

مبادا ساعتی کز دیدن رویت جدا مانم

نخواهم نامه ای تا از جگر خوانی نیفشانم

چو مرغابی شدم، اکنون چه باک از موج طوفانم!

ز خسرو پرس کت وا گوید از حال پریشانم