بدو بودم شبی، افسانه آن شب بگوییدم

مرا امروز در دار بلا جلوه ست بهر او

شهید خنجر عشقم به خون دیده آلوده

گلی کز خاک من روید، به گوش اهل دل گوید

همه جا از شهیدان نور خیزد وز دلم آتش

گر از گل گل شود پیدا، ز من خواهد زدن بویش

پس از کشتن که خون آلوده خسپد بر درش، خسرو