کسی که هست نظر بر جمال میمونش

در آب خضر که محلول اوست مایه لطف

هوس ندید که خورشید و ماه خاک شوند

به یک حدیث کند تلخی غمش همه محو

غلام آن نفسم کامدم به خانه او

ز غمزه گر چه کشش بی دریغ می کند او

وصال عشق به صدق آن بود که چون لیلی

خوشم ز گریه چشمم، اگر چه غم زاید

شد از تو خون دل خسرو آب، شادم، از آنک