کرشمه های سر زلف در بنا گوشش

بیا که سر به فدایت نهاده ام، ورنه

نگو که غمزه من خون کس نمی ریزد

دلم ز پختن سودای وصل سوخته شد

ز عشق دیدن رویت بمرد و سیر ندید

شد آتشم به جهان روشن و چرا نرود؟

به ناشناختگان بیند و نظر نبود

چنان شدم که نبیند مرا و نشناسد

به جور و تلخی هجر تو چون شکر، خسرو