ای جفا آموخته، از غمزه بدخوی خویش

می روم در راه بیداد و جفا از خوی بد

چون تنم از ناتوانی موی شد بی هیچ فرق

چون به پهلوی خودم در رنج و بس ترسم که پیش

روی من از اشک و رویت از صفا آیینه شد

یک دم، ای آیینه جان، رو نما تا جا کنم

چشم باشد زیر ابرو، ور تو باشی چشم من

از نزاری آن چنان گشتم که گر می بنگرم

یک شبی دزدیده می خواهم که آیم سوی تو

گر خیال قامتت اندر سر سرو اوفتد

گوش هندو پاره باشد، ور منم هندوی تو

هر زمان گویی که خسرو جادویی چون می کنی