گر زمین جان برود، باد هوایی کم گیر

این دل سوخته با گوشه محنت خو کرد

زهد من خدمت رندان خرابات بس است

زاهد ار سوی من از ننگ نبیند هرگز

زر خسان راست، مرا گوهر درویشی بس

گر دل مرده ما زندگی تو به نیافت

خلق از مشک و من از خاک در دوست خوشم

گر ز عشاق تو من کشته شدم، عمر تو باد

غم مخور گر شود آواره ز کویت چو منی

من که باشم که کسی از چو منی یاد کند

صد چو خسرو به درت هست، یکی گو کم باش