زلفت از باد دگر باشد و از شانه دگر

در غمت جان ز تنم رفت و خیال تو بماند

دل آسوده دگر، حال پریشان دگر است

اهل صورت که خودآرای بود، سوختنی است

ای دل افسانه که گفتی و ببردی خوابم

به تکلف بشود عشق گران جان خرد

عاقبت گشت دروغ آنچه گمان می بردند