گر هنر داری مرنج، ار کم نشینی بر ستور

وز حروفی نام رخش و داردت هر جا، چه سود؟

نیک و بد در آدمی پنهان نمی ماند، چنانک

نفس را چون رام جویی، ساکنی بهتر ز جهد

چند بهر کنجدی کش خورده نتوانی، ز حرص

احمقی باشد که گنجی دارد و خرجیش نیست

مزد دارد عرض بخشش پیش دکان بخیل

خوار نبود مکر می کو گردد از افلاس خوار

در عیار سیم و زر تا کی پرستی سنگ را؟

ترک در دنباله کور و ز گورش یاد نه

صنع یزدان شد چنان، از دیده عیبیش مبین

با تن سیمین، چو گنج خویش یابی زیر خاک

پر نگیرد بنده خواهش، ذره ذره کن چو ریگ

خام تر گردد ز پند معنوی دانای خام

گر به پند از فسق باز آیی چو خسرو، ای حکیم