یا رب، این ماییم از آن جان و جهان افتاده دور

چون کنم، یاران، که من بیمارم و مرکب ضعیف

بینوا چون بلبلم، بی برگ چون شاخ رزان

آنچنان کانداخت چشم بد مرا دور از رخت

دوری از کوی تو سرگردان همه شب تا به روز

در خیال ابرویت تنها و بی کس، سالهاست

یاد کن از چون منی، ای دوست، گر با چون تویی

گفته ای، تو کیستی؟ مانده درین کو این چنین

دی خیالت گفت، خسرو، حال تنهاییت چیست؟