غم کشت مرا آن بت نوشاد نیامد

عاشق شدم، این بود گنه، وای که هجرش

بر گریه عاشق که زدم خنده، نمردم

چه سود ازین مردن بی بهره که شیرین

گفتی که شبی زود رسم، روز بدم بین

با خاک نسازد، چه کند این تن خاکی

تاراج خیالت شدم و بدرقه صبر

فریاد کنان دی به سر کوی تو رفتم

خسرو، به ستم جان ده و انصاف مجو، زآنک