آن زلف نگر بر آن بر و دوش

هر دو شده پیش ماه و خورشید

بی گرمی و بی فروغ آتش

آن داده به عاشقان غم و درد

سنبل خط و لاله رخ نگاری است

از سنبل اوست نوش من زهر

گویند که یادکن مر او را

گویم که به حیله چون کنم یاد