آمدگه وداع چو تاریک شد هوا

گرمی گرفته از جگر گرم او زمین

ماه تمام او شده چون آسمان کبود

چون شاخ شاخ سنبل و چون جوی جوی سیم

مانند زنگی ای که بر آتش همی تپد

بنشست نرم نرم و همی گفت زارزار

ای از خَطِ وفا شده بی حُجّتی برون

بردی سر از وفا و نبردی وفا به سر

از من بری مشو که من از دل شوم بری

از جان و دل به طبع توان بودنت رهی

فرمان بر و مرو که کند رنجه روزگار

در بر مراد دل ز بر دل همی روی

گفتم که ای مرا ز دل و جان عزیزتر

از چشم خویش چشمهٔ زمزم مکن که هست

تو دیدهٔ منی و نخواهم کنار خویش

لیکن ز نزد تو به ضرورت همی روم

بودن خطاست ایدر و آن خوبتر که من

اینجا نه حشمت است مرا و نه نعمت است

مردم به شهر خویش ندارد بسی خطر

گر جان ما به ما بگذارند مدتی

گاه است اگر وداع کنیم وز چشم خویش

مه بود دلبر من و چون کردمش وداع

دیدم جهان چو هاویه پردود و پر شرر

بر خاک برفتاده به هم موکب ظلم

روی زمین ببسته ز جسمانیان نظر

اندر هوا شهاب تو گفتی همی رود

گردون چو مرغزار و درو ماه نو چو داس

گرد آمده ثریّا بر چرخ زودگرد

سیل مَجّره همچو رهی کاشکاره کرد

اندر شبی چنین که فلک بود مُسْتَوی

در غارهاش یافته طاغوت مُستقرّ

گرماش چون حرارت مَحْرور در تموز

پُر شیر و اژدها همهٔ بیشه های او

شورابه های بی مزهٔ ناخوش اندرو

گفتی سرابهاش چو صَرْحِ مُمَرّدست

ریگ اندرو چو آتش و گرد اندرو چو دود

دیدم سماک را ز بلندیش چون سَمَک

گاهی ز بیم ذُوبعه خواندم همی فسون

پرهیز کرده بودم و سوگند خورده نیز

از بس که کرد چشم تو نیرنگ و جادویی

پشتم دو تا نه از پی آن شد که عشق تو

گم شد دلم ز دست و به خاک اندر اوفتاد

تا عشق تو رها نکند جان من ز دست

دُرّ گرانبهایی و دارم تو را عزیز

بودم درین تفکر و اندیشه کز فلک

ای از پی مراد به حضرت نهاده روی

شعرت همه معانی و لفظت همه نُکَت

زودا که پادشا کُنَدَت بر مراد دل

بوسعد، نجم سعد و محمد، سپهر حمد

صدری که در شمایل و اخلاق لطف او

معلوم شد که نام فتوت به ذات او

ملک زمین به کلک و بنانش قرار یافت

بینم همی معاینه از مُکرَمات او

دنیا چو بوستان شد و ذاتش درو چو گُل

بی آرزوی مدحش و بی شوق دیدنش

ای شغل مهتران ز کمال تو با نَسَق

خاک سُم ستور تو سادات ملک را

مدح تو خاک در کف مادِح چو زر کند

از تو سوال کرد ندانند سائلان

فردا خدای عرش به عقبی دهد ثواب

دست مبارک تو سخای مصورست

گر طعنه ای زنند تو را دشمنان به قصد

بر آسمان ملک تویی همچو آفتاب

وهم تو در کفایت اگر مرکبی بود

نقصان و طعنه بر تو روا نیست همچنان

نقص تو گشت باز سوی دشمنان تو

پاک آفرید شخص تو را کردگار فرد

در ملک شاه خدمت تو بی خیانتی است

این یک دو مه که بر سر ما بندگان گذشت

پر گشت گوش ما همه زاری ز خلق دون

فارغ نداشتیم زبان از ثنا و شکر

منت خدای راکه همی بینمت به کام

با من دل است و دیده و جان گر رضا دهی

فخر آورم به حضرت درگاه تو همی

در خدمت و ثنای تو پاک است سر من

تا از سپهر چیره صلاح آید و فساد

بادا فساد آن که نخواهد تو را صلاح

یار تو باد صحت و یار عدو مَرَض

احوال تو چو رسم تو بی نقص و غایت است

خندان همیشه بخت تو از شرفه شرف