باز آمد و آورد خزان لشکر سرما

آری چو فلَک بند خزان را بگشاید

گه باد گشاید صفت دیبهٔ زَربَفت

گه سیم بود بر رخ صحرا و گهی زر

گویی فلک پیر گشاید به تَعَمُّد

چون کرد هوا غالیه گون پیرهن خویش

گلزار شود همچو جهودان عباپوش

از هجر سَمَن باز چنان سرو شود تار

تُرکی که چنو کس نه نگارید و نه پرورد

در پرده حنا بسته همه ساده رخ او

در صورت زیباش همه خلق نبینند

دیدم گه عشرت خط آن شَمسهٔ خَلُّخ

آن همچو عبیری به سر سوسن و نسرین

بنگر تو بر آن روی درخشنده چو فرقد

بر دامن فَرقَد شب تاریک مُعَقّد

بندد کمر و سَجده کند زلف سیاهش

زلفش به صفت چون دل ترسا سیه آمد

در دل طرب است آن بت و در دیده بهار است

هر طبع که پژمرده و پیر است ز هجر ش

کافی شَرَفُ المُلک که هست او ز کفایت

بوسعد محمّد، فلک سعد و مَحامِد

شد حجت عقل از دل صافیش مبیّن

در عقد حساب است یکی امت مفرد

گر مرتبه و فخر بزرگان هنرمند

نقش علم دولت او هست دو پیکر

ای دین پیمبر ز کمال تو مهنّا

شایسته چو اقبالی و بایسته چو دولت

تو جان لطیفی و جهان جسم کثیف است

هنگام غضب با تو کند دهر تواضع

چون عیش کنی از تو برد روح لطافت

از هستی بدخواه تو الّا خبری نیست

گر مرد به نزدیک تو خواهنده بیاید

تا محضر از امروز و از آن روز که آید

کلک تو کلید در هر روزهٔ روزی است

سازندهٔ ملک است و طرازندهٔ دولت

هست آگه نیک و بد و آفاق نبیند

آرد گه انعام و برد گاهِ عَداوت

کلکی به جهان در که شنیده است که آن کلک

ای آنکه به مدح تو مرا هست تقرب

در خدمت تو پشت دوتا دارم لیکن

ور کار به دعوی نشود راست درین شعر

تا راحت ِ ر َیحان بود از قطرهٔ باران

خوش باد نکوخواه تو در راحت ریحان

همواره همی باش سبک طبع و خوش ایام

بزم تو چو گردون و چمن کرده نگاری

گشته خجل از رنگ لبش بادهٔ سوری

رویت سوی خدمتگر و چشمت سوی دلبر