اگر آشفته و شوریده شود هست روا

منم اینک شده شوریدهٔ آن زلف دو تا

نوش من بر کف سروی است به رخ ماه سما

تا جدا گشت ز من نوش ز من گشت جدا

روی برتافتن از صحبت او نیست روا

به جفائی دل و دین را نتوان کرد رها

زو خطایم چو صواب است و جفایم چو وفا

وز لب نازک او بازنگردم به جفا

سه شکر را بدهم من به همه حال بها

به عطا یافتم از همت فَخرُالامرا

تاج دین سرور فرخ پی فرخنده لقا

آل محمود منیعی شرف و عز و علا

وان جوانمرد که در جود ندارد همتا

که نبیره به هنر زنده کند نام نیا

همه باشند سراسر امراء و وزرا

ز عرب جود و شجاعت ز عجم فرّ و بها

وز دلش وام کند شمس درخشنده ضیا

جامهٔ حور بیارد ز جَنان باد صبا

تا مگر ساقی او دوزد از آن جامه قبا

بر صریر قلمش گوش نهادست قضا

هم قضا را به صریر قلمش هست رضا

دفع کرد ایزد از این شهر همه رنج و بلا

حشمت او گه و بیگاه ز ایزد به دعا

سخت بی رونق و بی قد ر بود شهر شما

داد سَعد فلکی کار مرا نور و نوا

دل رنجور من از دایرهٔ خوف و رجا

کرد چون لؤلو مکنون سخن من به سَخا

جز کلیمی نکند صورت ثُعبان ز عصا

بعد از آن داد که بشنید دو صدگونه ثنا

که ثنا را ز کریمی به سَلَم داد عطا

ور چه مدّاح بزرگانم و میر شعرا

که به سه شعر دهد سیصد دینار مرا

شکر من هست دلیل و کرمش هست گوا

ای ده انگشت تو بخشنده تر از صد دریا

که بر او هیچ کسی را نرسد چون و چرا

که نکردی تو در این شهر به جای ضُعفا

رحمت و مَحمِدَت از خالق و مخلوق ، جزا

کانچه امروز بکاری به بر آید فردا

آتش و دود دل خلق برآید ز قفا

بیش از آن آن است که صدساله کنی حجّ و غَزا

عزم رفتن مکن و داغ مَنِه بر دل ما

مده این امّت دل سوخته را سر به گیا

وی صِلَت های تو طبعی همه بی روی و ریا

که به دیوار و به سقفش نرسد دست فنا

خانهٔ دولت و اقبال تو را باد بقا

تا هوا زیر اثیرست و زمین زیر هوا

خرّم و تازه رخ و شاد دل و کامروا