به دلبری دل ما را همی زنی یغما

چو تو سوار سرافراز نیست در یغما

خمیده همچو سر زلف توست قامت ما

فروغ روی تو مه را همی دهد سیما

همی خِجِل شود از طلعت تو ماه سَما

ز شیر دایره داری کشیده بر دیبا

به پرنیان تو بر هست عنبر سارا

نهفته ای تو به هاروت زُهرهٔ زهرا

منم به عشق چو وامق تویی مرا عَذ را

دل مرا همه روزه به روی توست هوا

هوای تو به دل اندر بود به جای وفا

غزل به نَعت تو گردد همی تمام بها

بود مقدمهٔ مدح سَیّد الرّوءسا

کریم خوب سیر مهتر خجسته لقا

که از کفایت او چشم عقل شد بینا

جهان گشاده و خرم شود ز دست صبا

بود به همّت او بازگشت خوف و رجا

به رسم خوب خرد را همی دهد یارا

نه ایزدست و جو ایزد نبنمش همتا

و یا موافق تدبیر تو همیشه قضا

به وصل توست رضی الامام داده رضا

چو تو کریم کدام و چو تو بزرگ کجا

که در نهاد و سرشت تو نیست کبر و ریا

بود زمهر تو اجرام چرخ را بالا

به نامهٔ تو شود حاجت ملوک ، روا

زُحَل ز پیکر پیکان توست ناپروا

سزد کمان تو را ز ه قلادهٔ جوزا

از آن قِبَل لقبِ کافران بود تَرسا

شکست جادویی جادوان به دست عصا

نه چوب جانورت بود و نه یدِ بیضا

و یا چو رای تو گردون بلند و با پهنا

ز مهر دست تو گوهر برآید از دریا

چو زایر از تو بلی بشنود رهد ز بلا

دل تو چشمهٔ زمزم کف تو رکن و صفا

دهند جمله گواهی بر او به جود و سخا

که بر سخاوت وجود تو گشته اند گوا

مرصع است به یاقوت و لولو لالا

که عقل من نه عِقاب است و خط من نه خطا

کند ثنای تو بر طبع من به طبع ثنا

به اهتمام تو دادست شهریار مرا

هزار خلعت شاه و اَمارت شعرا

همیشه تا که بود خلق را بقا و فنا

فنای عمر موا لیت باد جمله بقا

تن درست و دل شاد و دولت برنا