چه گوهرست که کانش خُم دَهاقین است

به مجلس ملکان همنشین زیر و بم است

نه آینه است ولیکن درو به دست بتان

ز روی هزل و کنایت عصای پیران است

بدین صفت نبود در همه جهان گهری

چنانکه هست ز فعل شراب قوّت روح

یمین دولت عالی علاء ملک ملوک

ابوالمظفر شمس المعالی اسمعیل

خدایگان صفتی کز خدایگان و خدای

به نور و صَفوَ ت خاطر چو مرد مِعر اج است

نجات مُمتَحَنان است تاکه در بزم است

غریق نعمت او شهریار کرمان است

رسید همت او از عُلوّ به جایگهی

هر آن رکاب که از پای او شرف یابد

نگار نامهٔ او کارساز محتاج است

ستاره نیست ولیکن ستاره آثارست

ازوست رونق ملک خدایگان جهان

عروس مدح و ثنا را سَخاش دامادست

عدوش را ز مساکین همی شمارد چرخ

روا بود که ز خصمان کیش کین نکشد

ایا بزرگ امیری که نقش اَعلامت

به باغ مملکت از دشمنان خلل نرسد

مخالف تو به دنیا و آخرت تَبَه است

ز طین پاک سرشت است جوهر تو خدای

ز بهر آنکه همه لفظ تو شکربارست

گشاده طبع تو همواره همچو دریایی است

به حسب قدرت اگر بخششی کنی یک روز

به نیزهٔ تو شود سفته گوهر مردان

عجب مدارکه تشبیه اوکنم به شهاب

اگر نه خامهٔ تو در بنان تو صدف است

به شکل هست چو زوبین و تیر در کف تو

به وقت جود فزون است یک فذلک او

اگر ز عقل همه راستی بود تلقین

نکوترست به نام تو یک قصیدهٔ من

وگرچه تضمین خوب است در میانهٔ مدح

قبول شعر من اندر جهان از آن قِبَل است

گر آفرین تو چون جان و دل نداشته ام

به حکم فرمان رفتم به حضرت ملکی

ز اشتیاق تو ایوان عیش شیرینم

همیشه تا که مه آب پیش ایلول است

مه سعادت تو از مَحاق خالی باد

تهی مباد زرای تو ملک و دولت و دین