مرا میان خراباتیان لباسات است

مگر نگار من امروز در خرابات است

که عمر را ز خرابی همه عمارات است

که روز وعدهٔ موسی و گاه میقات است

مرا میانهٔ میدان عشق دارات است

نه جای نکتهٔ طومار و جای طامات است

که قاصر آید از آن هرکجا عبارات است

بدان سجود وجود مرا کرامات است

مرا جون سَبع مثانیّ و چون تَحَیّات است

که عشق را زدل و جان من مراعات است

من این محل زکه جویم که از محالات است

که سَیّد مَلِکان است و شاه سادات است

که از کمال و سعادات ذوالسّعادات است

که همچو جعفر برمک ستوده عادات است

که جعفری سِیَر و کنگری مقامات است

که همت پسرش برتر از سماوات است

مثل به جود شرفشاه جعفری ذات است

ز روزگار تورا مالش و مکافات است

وعید او بِلمِا تُوعَدون هیهات است

که با تو دولت پاینده را مناجات است

تویی که وقت ثنای تو خیر اوقات است

تورا موافق دوران او ارادات است

بدان که ساحت جود تو را مساحات است

نشان چگونه دهم زانکه او ز اموات است

مدار چرخ چو شطرنج و در میان مات است

میان نَطع به فرزین خویش شه مات است

برین سخن که بگفتم مرا شهادات است

به حق عزّت عزّی و آلت لات ست

که حضرت تو به از روضه های جنات است

بدان که حضرت تو روضه ای ز رَوضات است

که خدمت تو ز عادات وز عبادات است

رضای خالق عرش است وآن زطاعات است

که کعبه و حَجَر و حج اهل حاجات است

هر آن حکیم که از دولتش بشارات است

جواب هات ز تو خُذ جواب خُذهات است

نه بیم حشر و نه بیم عذاب زَلّات است

که روز حشرش با مصطفی ملاقات است

چه جای بهمنی و نوذری حکایات است

ضمیر تو همه پیرایهٔ هدایات است

ز نام و نامهٔ تو نکتهٔ رسالات است

کمال همت وجود تورا زیادات است

چنانکه اوج زحل زیر آن علامات است

همه روانی راوی بدان روایات است

که از مدیح تو شغل مرا کفایات است

چو منطقی کنم آن را که از جمادات است

در آفرین تو بیتم طراز ابیات است

نه از شمار دگر شاعران مقالات است

هر آن سؤال که مشکل تر از سؤالات است

همیشه تاکه مه و سال و روز و ساعات است

هر آنچه متصل حادثات و آفات است

زکردگار تو را عصمت و حمایات است