ای دلبری که زلف تو دام است و چنبرست

رخسار توگُل است و بناگوش تو سمن

از حسن و صورت تو تعجب همی کند

نقّاش را ز نقش تو بیکار شد دو دست

از دست خَدّ و قَدّ تو در باغ و بوستان

روشن مه است روی تو بر سرو و جانور

تا ساختی ز غالیه صد حلقه بر سمن

عطّارگشت زلف تو کز بوی عِطر او

درویش گشت جان من از مایهٔ شکیب

چون شَکّر اندر آب تن من گداخته است

یاقوت احمرست به چشم اندرم سِرشک

گر دُرج گوهرست ز عشق تو چشم من

خورشید ملک و سَیّد احرار روزگار

آزاده مِهتری که بر آزادگان دهر

در پیش رای پاکش و در جنب همتش

پرگار عقل را دل او همچو مرکزست

کردار او به زرّ صنایع مُوَشَّح است

از رای او مصالح ملک شهنشه است

در حَلّ و عَقد هر چه به تدبیر و رای اوست

ای مهتری که بخت تو بر پایهٔ رسید

تا صورت بدیع تو پیدا نکرد چرخ

از نقش کِلْک تو همه گیتی مُنَقّش است

چون روزگار دولت تو بی نهایت است

گر نور پرورند ز پاکی هوا و آب

گر دشمن تو هست چو یأجوج باک نیست

از غایت کرم ضعفا را تویی پدر

آری برادرست تورا بخت ازین قبل

ای زیر بار منّت توگردن کِرام

معلوم رای توست که در شاعری مرا

جانم ز مهر تو فلک پر کواکب است

پیوسته آفرین تو خوانم همی به خلق

این خانه جنت است و تو رضوان جنتی

ساغر بیار و جام بخواه و بنوش می

تا نور هفت اختر باقی است بر فلک

عزم تو بر زیادت و کام تو بر مراد

خوشباش و شادزی که تو را عیش خرّم است