آفتاب اندر شرف شد بر جهان فرمانروا

داد فرمان تا کند در باغ نقاشی سحاب

گلبن از یاقوت رمّانی نهد بر سر کلاه

هرکجا باشد بیابانی ز بی آبی چو تیه

تا کنند از مرکبان در موج فوجی تاختن

هست در عالم خلایق راکنون وقت نظر

سرخ شد منقار کبک و سبز شد سم گوزن

شنبلید و لالهٔ نعمان به روی سبزه بر

خصم سوسن گشت نرگس چشم او زان شد دُژم

بلبلان وقت سحر گویی همی دستان زنند

قمریان گویی همی گویند شاه شرق را

شاه روزافروز ابوا لحارث ملک سنجر که هست

آن جهانگیری که هست او بر سریر مملکت

بازوی دولت خطاب و افسر ملت لقب

بازوی نصرت به این بازو همی گردد قوی

بخت عالی چون به درگاهش رسد هر بامداد

شکر او گویند در خُلد برین با یکدگر

آن همی گوید که صافی شد به عدلش ملک من

او سلیمان است و تیغ تیز او انگشتری

پهلوانان سپاهش روز بزم و روز رزم

رای هر یک عالم آراید همی چون آفتاب

عز دین جان معزالدین بیفروزد همی

تیغ تیز نصرت الدین نایب است از ذوالفقار

از لطافت آسمان تفضیل دارد بر زمین

گر دلیلی باید این را طالع او بس دلیل

شد ز رای این وزیر و دانش این دو امیر

ای فزوده گوهر سلجوق را عز و شرف

رنجِ قارون است حاسد را ز تو روز نبرد

با عنا باشد کسی کز حکم تو تابد عنان

بادِ عدل تو بگرداند بلا از دوستان

درگه میمون توکعبه است و دستت ز مزم است

گر به خواب اندر ببیند رایت تو رآی هند

از فَزَع شوریده گردد رآی را تدبیر و رآی

بر سریرِ خسروی بادت بقای سَرمدی

دشمنت را باد همچون آسیا پر آب چشم

تهنیت کرده تو را میران به صد جشن چنین