از چه معنی خویشتن زنجیر نوشر وان کنی

شب تو را بینم همی کز مشتری میدان کنی

تو چو هاروتی چرا مر زهره را پنهان کنی

پس چرا آذر همی بر خویشتن ریحان کنی

خویشتن را از پی جادو همی ثعبان کنی

چون تو از عارض نقاب چهرهٔ جانان کنی

چون تو چنبروار بر کافور مشک افشان کنی

گه زره پوشی و پیکار مرا پیکان کنی

گه کمر بندی و بر برگ سمن جولان کنی

چون دل من گوی کردی خویشتن چوگان کنی

تا به میدان شرف گوی دلم گردان کنی

کافرینِ فخر آلِ مصطفی دیوان کنی

کز شرف شاید که دیوان مدیحش جان کنی

همچنان باشد که سیصد کعبه آبادان کنی

وان سخن را گر بسنجی از خرد میزان کنی

هرچه گویی آن کند تا هر چه گوید آن کنی

گر سرای بخت خود را دست بر ایوان کنی

تو ز دولت دیده بر دیوار شارستان کنی

تا همه روی زمین را زیر شاد روان کنی

تو به یک پیغام با قیصر همان پیمان کنی

تا نظام دین پیغمبر بر او عنوان کنی

تا تو در فردوس عقل خویش را رضوان کنی

خانهٔ خرچنگ را بر مشتری زندان کنی

آنچه کیوان کرد با مردم تو با کیوان کنی

آنکه در یک ماه تو مرسوم یک مهمان کنی

تا بر این عدل و بر آن جود و کرم تاوان کنی

زانکه تو پیش از سؤال او همی احسان کنی

دست او بیضا چو دست موسی عمران کنی

تو صدف پر دُر همی از قطرهٔ باران کنی

شاعری بر ما بدین معنی همی آسان کنی

آمدم تا تو مرا با حشمت حَسّان کنی

« ای شکسته زلف یار از بس که تو دستان کنی »

تا همه احوال بدخواها نت بی سامان کنی

تا به آثار کمالت جمله را نقصان کنی