عید ا َضْحیٰ رسم و آیین خلیل آزرست

هر دو عید ملت است و زینت است اسلام را

عید ملت خلق را باشد به سال اندر دو روز

آن جهانگیری که آرام جهان از تیغ اوست

آن که شاهان را به ایرانشهر سر بر نام اوست

شاه والا همت است و شاه نیکو سیرت است

گوهر سلطان ملک تاج سر شاهنشه است

حشمت اسلاف او از نام او تا آدم است

در جهان یا زیر دست اوست یا از دست اوست

خطبه را هست از خطاب نام او عز و شرف

آنچه بگرفت از جهان و از پدر میراث یافت

خسروی را نیست د رخور هر که عهدش بشکند

او به ایران است و عزمش بر در انطاکیه

از شمار لشکر او وهم مردم عاجزست

گر شگفتیهای رزم او سراسر بشمری

قصهٔ اسکندر از دفتر چرا خوانی همی

آسمان آراسته است از رایت مه پیکرش

هست مهر وکین او چون نوش و زهر از بهرآنک

هیچ کس را در جهان از آب و آذر چاره نیست

چون ببالاید به خون بدسگالان تیغ او

ابر نیسان را سر اندر چنبر فرمان اوست

گر به دریا در سکون کشتی از لنگر بود

ای خداوندی که عالی رایت رای تو را

از دل و جان هر که پنهان نیست در فرمان تو

هر کجا سازی مقام آنجا بود شادی مقیم

باده باید خواست از دست بتان آزری

خاصه در فصلی که بر اطراف جوی از باد سرد

در میان خانه ها ازگوهر مجلس فروز

گوهری کاورا برادر ماه و خواهر مشتری است

از فروغش خانه همچون بوستان خرم است

گرچه رخشان است بیش رای او همچون رهی است

تا که جای تیر و خنجر هست رزم جنگیان

تا قیامت فخر جام و ساغر از دست تو باد

باد عدلت کار ساز و یاور خلق جهان

عهد تو خوش باد و خرم کز مدار آسمان