گیتی همه پربوی گل و رنگ و نگار است

در هر چمنی تازگی از باد بهارست

بر شاخ درختان گل و نسرین که به بار است

مانند بت سیمبر مُشک عِذارست

کز هجر سرافکنده و از عشق نزار است

زان است که در دیدهٔ او خواب و خمارست

از مرغ جغانه است و ز نخجیر قطار است

از بهرشکار مَلِک شیر شکار ست

زیرا که تف خنجر او صاعقه بار است

بر قیصر و فغفور جهان همچو حصار است

و ز لشکر او تا به حد روم غبار است

بر تخت گه بار همه حلم و وقارست

شیری است عدو سوز که بر اسب سوار است

در مد حت او زرّ سخن پاک عیار است

او از هنر و روزبهی تاج تبارست

چرخ آینه گون است و قضا آینه دارست

کان تعبیه را قاعده تا روز شمارست

هرچند کزو هر ملکی شکرگزارست

هرجا که در اسلام بلادست و دیارست

هر فوج ز گردان تو چون موج بحارست

وز آتش خشم تو در اقطار شرارست

این است که از خون اعادیش بخارست

هر بنده که او را سوی درگاه تو بارست

تا از در تو دور شدست از دردارست

ایزد به همه کار تو را ناصر و یار است

زیرا که فلک را به مدار تو مدارست

فیروزی و اقبال تو بی حدّ و کنارست

تا راحت و یسر است تو را سوی یسار است

همراه مَعادیت غم و نالهٔ زار است

وقت طرب و خرمی و جام عقار است

در مجلس تو با می و مطرب سر و کارست

کز مجلس عا لیت بر این جمله قرار است

تا خار خَلنده است وگل اندر بی خارست

کز هیبت تو روز عدو چون شب تارست

کز فرّ تو هر روز گل بزم به بارست