چو تو ندید و نبیند زمانه سلطانی

فلک نیارد دیگر چو تو خداوندی

هر آن کسی که پرستد به جز تو شاهی را

به غرب تابع فرمان توست هر ملکی

مرا بزرگ نیاید که شد مُسَخّر تو

فرود همت تو باشد ار پدید آرد

تو آفتاب جهانی و مر تو را هر سال

خدای عالم از اسرار آسمان داند

اگر به روم بخوانند نامه ات یک بار

وگر نشان تو جاندار تو برد سوی چین

عجایب هنر و دولت تو زان بیش است

سزا نباشد جز پیش تخت عالی تو

اگرچه ایزد سرهنگ کرد با فرهنگ

از این بزرگترین نعمتی نداد خدای

نثارکرد بسی نعمت و دریغی نیست

ز نیک عهدی تو بر تو هیچ تاوان نیست

خدای حافظ تو باد وانِ فرزندان

مباد هرگز در مجلس تو اندوهی

تو پادشاه زمانی و در زمانه مباد

ز من دعا و ثنا وز جبرئیل آمین