ایا شهریاری که صاحب قرانی

ملک شاه و الب ارسلان را تو فخری

خداوند روی زمینی ولیکن

جهانبان از آنی که بخت جوانَت

از آن هر هنر پادشاه زمینی

یکی زان هنرهاست مردی و رادی

دگر دانش و دین و عقل و شجاعت

چو تو بی قرینی ز چندین هنرها

تو این مملکت رایگانی نداری

فزون است اوصاف شهنامهٔ تو

چه باید خبر در دو گوش خلایق

دروغ است لَختی ز اخبار پیشین

هر آن کس که اخبار فتح تو خواند

از آن پس که پیلان زاولستان را

گشادی عراقین و شام و عرب را

از این گشت مشهور نام و نشانت

به آتش همی آب را برگماری

چو تو ابردستی و آتس حسامی

هنر را ز رسم تو خیزد معالی

یکی بیت نغزست مر رودکی را

« نه جز عیب چیزی است کان تو نداری

جو در رزم تیری برانی ز شستت

چو در بزم جامی بگیری به دستت

چنان است معلوم خلق جهان را

چو نعمت زجود تو دارد موفق

یکی میزبان همه عالمی تو

همی تا زآب حیات آدمی را

از آن می که آب حیات است گویی

تو بر تخت شاهنشهی شاد و خرّم

ز امر تو شاهان نشسته به شاهی

زخون عدو لاله گون روی تیغت