مخوان فسانهٔ افراسیاب تورانی

سخن زخسرو و سلطان هفت کشورگوی

معز دین خدای و خدایگان جهان

ستوده سنجر سلطان نشان که هست او را

شهی که بر در غزنین به یک زمان بگرفت

شهی کز او شه غزنین و خان ترکستان

به هر چه رای کند رایتش بود منصور

غبار موکب او را همی برند نماز

خدای عزوجل چون بر آسمان و زمین

هِمال او دگری درکمال عقل و هنر

کجا سعادت و اقبال او پدید آید

چو آفتاب درخشان شود زچرخ بلند

لقای اوست نشاطِ دلِ مسلمانان

بر آن زمین که جهد باد عدل و انصافش

نسیم دولت او چشم ملک روشن کرد

سپرد زیر قدم تخت وگاه محمودی

عراق را فزع است از نهیب و هیبت آنک

نماند دیر که فغفور چین و قیصر روم

ایا مدیح تو سرمایهٔ سخندانان

کدام اشاه سر از خط کشیدا و کین تو جست

نهال کین تو در هر دلی که کِشته شود

دلیل نصر تو بس بر شکستن سه مصاف

سنان نیزهٔ تو روز رزم کرد روان

هر آن نفرکه تورا بنده و رهی نشدند

به تیغ و بازو یک نیمه بستدی زجهان

جهان سیاه کنی بر عدو چوکان شبه

هر آن کسی که سر از حکم تو بگرداند

شکار کردن و رزم است و بزم کار شهان

زملک پادشهی را سبک برانگیزی

اگر یکی را ثانی بود ز مخلوقات

نشاط کن که ز بهر نشاط کردن تو

چنانکه بود زکینت گرفته جانِ عدو

کنون چنانکه زمهرت شکفته جان ولی

چو آسمان به زمین جامهٔ بهاری داد

جمال خویش چمن را به عاریت دادند

زنند نعره همی کبک و فاخته همه شب

دهان لاله چو از ژاله پر شود گویی

همی شود چمن باغ پرگل و ریحان

زحدگذشته همی ابرگوهر افشاند

زبهر جود تو در آب و سنگ صنع خدای

قرین هرکرمت نعمتی است قارونی

به خاک پای حکیمان تو سرافرازد

چنانکه بنده معزّی به جان ثناگر توست

همی ز طبع و دل بنده خوشتر آید شعر

چو در فتوح تو دیوان او رسید به چرخ

همی ز فتح تو سازد یکی بنای سخن

اگر بناها ویران شود ز ابر بهار

اگر بماند تا جاودان کسی به جهان

به بزم جامهٔ لهو و طرب همی پوشی

سپه همی کشی و مملکت همی گیری

چهار چیز به گیتی نصیب عمر تو باد

ز ملک و دولت و شاهی تو باش برخوردار