گاهی چو وعدهٔ او گاهی چو پشت منی

گه دِرْعِ مُعْصَفَری گه طوقِ نسترنی

گه پَردهٔ قَمَری گه حلقهٔ سمنی

چون راه بدکُنشان پررنگ و زرق و فنی

گویی قضای بدی کاشوب مرد و زنی

چون سلسله گرهی چون دایره شکنی

از تیرگی تو چرا چون جان اَهرِمنی

گویی سر قلم بوبکربن حسنی

صافی دلی که دلش چون بحر هست غنی

گر آفتاب بلند او راکند شمنی

وی عقل کامل او با فضل مقترنی

در دست منت او همواره مرتهنی

خوانی مدایح او زان عنبرین دهنی

بر آتش حَدَثان چون مرغ بابْ زنی

هم پای بر خَسَکی هم دست بر ذقنی

دایم بدین دو صفت در شغل خویشتنی

زین روگهی چو خلال گاهی چنان لگنی

مانندهٔ صدفی پر درُ مختزنی

پیرایهٔ طَرَفی سرمایهٔ فِطَنی

ملک از تو هست سمن گرچه نحیف تنی

تا در یمین و امین خود خسرو زمنی

وی منصفی که به کلک انصاف را وطنی

وانجا که فضل بود چون سیف ذویزنی

در دولت ملکی چون روح در بدنی

محتاج را به سخا تو دافِعُ الحَزَنی

بنیاد مکرمتی فریاد ممتحنی

تو در صف اُ مرا خورشید انجمنی

تو بر قصاید من دانم که مُفتَتَنی

خواهم تو را که قَدَم جز بر فلک نزنی

داد طرب بدهی بیخ ستم بکنی

گاهی نشاط کنی با لعبت ختنی

چون بر رخ صنمی خواهی می سه منی

تقطیع آن به عروض الا چنین نکنی

اَبلَی الهوی اَسَفا یوم النّوی بدنی