سمنبرا، صنما، یارِ غمگسار منی

به مجلس اندر گویی که ماه بر فلکی

زعاشقان منم اندر جهان که آن توام

به روی خوب شدی چون پیمبر چاهی

خوش است یاسمن و عنبر تو ای دلبر

ندید هیچ کسی سنگ در میانهٔ سیم

خمیده داری زلفین و تنگ داری چشم

به غمزه دل بری و جان ربایی از مردان

خدایگان همه خسروان معزّالدین

یکی به گوهر تیغش نگر که گویی هست

مخالفی که ز کِبر و مَنی سرافرازد

چو گر ز شست منی را بگیرد اندر دست

شهنشها، ملکا، شیر و آتشت خوانم

سپاه دار رسولیّ و سید مَلِکان

همیشه پیشهٔ تو کندن و نشاندن است

خدنگ توست شهاب و مخالف اَهْرِمَنَ است

به تخت پادشهی بر ز فرّ دولت خویش

هنر یکی صَدَفَ است و تو دُرّ آن صدفی

چنانکه بر فلک است آفتاب و زهره و ماه

و گر شکار کنی هم تو را سزد ز جهان

خدایگانا گویی که مدح تو صنم است

همیشه تا بود از نسل حیدر کرّار

سپاه و ملک تو داری و شرق و غرب تو راست

زمانه زیر نگین تو باد و دولت یار

خدای کرده به کام تو بخت فرزندان