بر هوا ابر بهاری سیم پالاید همی

گُلْستان نقاش گشت و نقشها سازد همی

هر درختی در چمن چون دختر رز حامله است

دارد از کافور کهسار افسری بر فرق خویش

از سوی بالا به پستی سیل بشتابد همی

شب همی کاهد چو عمر دشمنان شهریار

خسرو دنیا ملکشاه آن که اندر باغ ملک

سیرت او دفتری هر ماه بنگارد همی

گرچه آزادی بهر حالی بِه است از بندگی

کار عالی همتس بخشیدن و بخشودن است

عادت او روز و شب گرد جهان برگشتن است

شرق تا غرب جهان اندر خط پیمان اوست

هست بی پیغمبری چون معجز پیغمبران

زهر باید هر ملک را تا نهان دشمن کشد

وان زدوده تیغ گوهردار او چون صیقل است

خسروان دعوی بی برهان فراوان کرده اند

بیش ازین برهان چه باید کاو هنوز اندر عراق

ای جوان دولت جهانداری که دست روزگار

در جهانداری تو را ایام بپسندد همی

هم برین سیرت بمان و هم برین عادت بپای

باد ، عمرت جاودان تا در بهار و در خزان