چون سخن گوید یابم ز دهانش خبری

زان نگویم خبری تاکه نگوید سخنی

هست هر بوسه چو شیرین شکری از لب او

کس به گوهر نخرد گرچه عزیزست شکر

نشوم بر دگری فتنه که دل نیست مرا

دل یکی بود بر او فتنه شدم بر یک تن

کیسه از سیم و دل از سنگ جداکرد مرا

در حَجَر نیست به پاکی چو تن او سیمی

من و او هر دو دل و دیده همی بازیدیم

دل من برد به افسون و ندانستم من

دوش بر دست به افسوس دلم وین بترست

هم خبر یابم و هم باز ستانم دل ازو

عمدهٔ ملک خراسان شرف دین هدی

پسر فضل کریمی که به افضال و کرم

هست نامش زخرد در همه عالم مثلی

نیست کس را به کمال خرد او خردی

بهتری را چو خصال پسران برشمرند

مهتری را چو حدیث پدران یاد کنند

قلمش گرچه ضریرست ونبیند بدو نیک

هرکه در ضعف دل و قوت چشمش نگرد

طرفه ابری است که از لجّهٔ دریا همه روز

من به دریا کف او را به چه تشبیه کنم

ای دلیری که به هرکار که تو عزم کنی

بر تو از تیر حوادث نرسد هیج گزند

حلم چون کوه تو بگشاید صد چشمهٔ عفو

مال هایی که به صد سال فلک جمع کند

جفت باید که بود رای تو بارایت شاه

مدد از ایزد و نصرت بود آن دولت را

آن سلف زنده بودکاو چو تو دارد خلفی

دیده دیدار تو را فضل نهد بر خورشید

زانکه از دیدن خورشید بصر رنجه شود

رمضان شد چو غریبان ز بر ما به سفر

شدنش بود به هنگام که از آمدنش

توبهٔ ما چو یکی شاخ سرافراشته بود

بینم اندر دل احرار دگرگون طربی

به شب و روزکنون باده کشد مالامال

بَدَل آب کنون باده ستان هر شامی

ساقیان چون قَمَرانند و چو زهره است شراب

چو به میدان مدیح تو مباهات کنم

چون بپردازد طبعم ز یکی معنی خوب

بر لب جوی درختی است زمدح تو دلم

هرکجا نشر کنم مدح تو چون آب روان

تاکه در اول هر سال ز تاریخ عرب

در همه وقت ظفر پیشرو فتح تو باد

عید تو فرخ و صوم تو پذیرفته خدای

دولت و حشمت و اندازهٔ عمر تو چنانک