تیره شد ماه خرد بر آسمان مهتری

راست پنداری که جنبان شد زمین از زلزله

کس ندید این حادثه کز روز یکساعت شده

بامداد از دولت و نیک اختری ثانی نداشت

مردمان گفتند سعد آید زگردون قسم خلق

قسم فخرالملک نحس آمدکنون پیش از قران

باغ دولت را مظفر بود و سعد سرفراز

تا که او پژمرده شد بسیار گل پژمرده شد

گرچه وافر بود مالش گشت عصرش مختصر

چون نگین در حلقهٔ انگشتری شایسته بود

ای زمین اندر کنارت گوهری با قیمت است

زینهار از طبع او نورکریمی نگسلی

گر به پای خویش بسپاری سپردست او تورا

این سخن با تومحال و بیهده است از بهرآنک

ای سرایی کز وجود و از عدم داری دو در

گر تو ما را دوستی با آفت است این دوستی

ای سپهر بی وفا بازی گری دانی مگر

عالمی را از ثریّا در ثَرَی انداختی

ای نظام الدین همی خواهم که یک بار دگر

ای شهید بن شهید از درد تو ناچیز شد

بر دریغ تو خروشان است وگریان باب تو

بندگان خویش را وَیْحَک نبخشایی همی

گشت سرو اندر فراق تو خمیده چون کمان

نیستی پیدا ندانم تا کجا داری نشست

یا به حاجت با نماز و روزه پیش ایزدی

یا به دیوان با بزرگان شغلها سازی همی

این سعادت باد یارت کز قضای ایزدی

تو ملک بودی و دیوی شخص تومجروح کرد

زان سپس کز دست شیران جهان خوردی شراب

روز عاشورا به زاری کشته گشتی چون حسین

صدر عالم بودی و هرگز ندانستم که تو

شاه مشرق را پدر بودی کجا رفتی کنون

گرچه از سوز تو روز ما چو روز محشرست

گر هوا از بوی خلقت بود مشکین شصت سال

ازکنار صفهٔ زرین اگر غایب شدی

تا منور مرقدت پرنور و پر ریحان بود

سیرت والا ز تو در هفت کشور ظاهرست

خالقی کاندر فراقت کرد گریان چشم ما

صبر بادا در فراق تو شه آفاق را

نیک بختی باد و نیکوسیرتی نسل تورا

تا فراق تو دل و جان معزی خسته کرد