ترک من دارد شکفته گُلستان بر مشتری

بر سمن یک حلقهٔ انگشتری دارد ز لعل

در جهان هرگز نگار آزری گویا نشد

این شگفتی بین که تا تُرک من از مادر بزاد

گر به میدان عارض او لشکر آرایی کند

ور کمند عنبری اندازد او بر آسمان

دست موسی گشت گویی عارض رخشان او

سامری گر زرگری بر صورت گوساله کرد

گر به کار سامری و کار چشمش بنگرند

بر دل مسکین من پرواز مشکین زلف او

کبک کز شاهین جدا گردد نماند در بلا

غمزهٔ غماز او بر من جهان بفروخته است

گر دلم در عشق او نیک اختری جست و نیافت

داور گیتی ملک سنجر که اندر کار ملک

آورد زیر نگین و رایت و توقیع خویش

شهریاری عادل و صاحبقرانی کامران

لشکر و مردی و دین و داد باید شاه را

دولت او باد نوروزست و عالم گلستان

فضل دارد بر فتوح خسروان روزگار

داستان رستم دستان نماید سر به سر

دست او گر کار فرماید کمان چرخ را

هرکه او در خدمت درگاه او بندد میان

امر او گردد روان بازار او گردد روا

ای مبارک پی خداوندی که جون جد و پدر

هست دایم راحت و روح جهان را آفتاب

او همی بر بحر و بر نور از خراسان گسترد

تن به سر باشد عزیز و سر به افسر نامدار

تاج تو خورشید زیبد تخت تو گردون سزد

رزم را افراسیاب و بزم را کیخسروی

ور بپرسد دولت از عقل این سخن را راستی

از ثریا تا ثری گرد سم اسبان توست

نعرهٔ رامشگران باشد ز ماهی تا به ماه

هرکجا سازی مقام آنجا بود دولت مقیم

خاک آمد هفت کشور پیش چشم همتت

گر هنر صورت نماید تو هنر را صورتی

آدمی را طبع زاب و باد و خاک و آذرست

او ز گنبدها که دارد در چهارم گنبدست

گر نماید آتش سوزنده در دریا شگفت

در میان کفر و دین شمشیر تو سدی قوی است

« سد تو شمشیر توست اندر مبارک دست تو

خسروا گنجی است از زر سخن در جان من

هرکه از زر وگهر سنگی نهد در زیر خاک

من که از زر سخن گنجی نهم در جان پاک

خدمت سی ساله را آخر بباید حرمتی

داور روی زمینی با تو گویم حال خویش

تا که از نیلوفر گردون بروید ارغوان

روز صید ورزم باد از خون نَخْجیر و عدو

تا خبر باشد امامان را به اسناد درست

تیغ تو چون ذوالفقار حیدری بُرّنده باد

از تو فرمان دادن اندر کار ملک و شغل دین