ای به رخسار و به عارض آفتاب و مشتری

داری از سنبل نهاده سلسله بر آفتاب

از سر زلف سیه با حلقه های سنبلی

تا ندیدم زلف مشکینت ندانستم که هست

لاله گون روی تو دارد دیدهٔ من لاله گون

نقش کشمیری نماید زشت پیش روی تو

تا نگار ایزدی بر عارضت گشت آشکار

گر به چین از صورت رویت یکی نسخه برند

خدمت تو واجب آمد بر همه نیک اختران

خسرو دنیا ملکشاه آن خداوندی که هست

هرچه باید خلق را از حشمت و عِزّ و شرف

تیغ او هر آدمی را رام کرد اندر جهان

صحبت دیو و پری واجب نباشد در خرد

در خرد یک داستان مدح او اولیتر است

آن بزرگان گر شوندی زنده در ایام او

شهریارا تخت تو گویی سپهری دیگرست

آفتاب است و تویی آنگه سپهرست و زمین

او ز گنبدها که دارد در چهارم گنبدست

آب دریا قطره قطره لؤلؤ مکنون شود

وز شرف بر شاخ طوبی سرفرازد هر درخت

یبغو و طغرل بک و جغری بک و الب ارسلان

بلکه توزایشان بسی عادلتری کان خسروان

آفتاب دولت تو بر زمین گسترده باد

تا به حشمت کام رانی تا به همت زردهی