وگر به تاج بود فخر شاه تاجوری

چو روز رزم شود آسمان با کمری

عمر نیی و به عدل تمام چون عمری

مگر وکیل قضائی و نایب قدری

تو آفتاب جمال و ستارهٔ هنری

تو اختیار خدا و ستودهٔ پدری

نبینم از دوبرون رسم ملک و دادگری

وگر به قدرت باری سکندر دگری

که تو نبیرهٔ داود ارسلان گهری

همی به همت عالی زعرش برگذری

به باد داد سر خویشتن زخیره سری

تو در سرای سعادت نشسته باپسری

که فخر دین رسول و بشیر هر بشری

تو ازکمین سپهر بلند بی حذری

اگر به چشم سیاست به آسمان نگری

به تیغ تیز تو خلق خدای را سپری

که زرّ سرخ فروشیّ و نام نیک خری

بر آن وطن نتواند گذشت دیو و پری

بر آن امید که یک راه روی او سپری

همان به است که رامش کنی و باده خوری

نمود گوهر حکمت زخاطر گهری

که از مدیح تو پاکیزه گشت لفظ دری

به سان عارض و زلفین ترک کاشغری

مخالفان تورا باد مرگ و مویه گری

که شهریار فلک رآی مشتری نظری