آن بت مجلس فروز امروز اگر با ماستی

خفته و مست است و پنداری که از ما فارغ است

گرچه می خوردست و از مستی به خواب اندر شدست

گر بدو پیداستی از مهربانی یک نشان

گر نکردستی دل ما دی به وصل او نشاط

دی ازو در وصل ما را وعدهٔ امروز بود

گر نمودستی فروغ جِبهت و رخسار خویش

وز خم زلف و گهرهای کلاهش روز و شب

وصف او هستی به معنی راست چون وصف پری

نَعت او هستی به برهان راست چون نعت صنم

بی رقیبی آفتاب اندر فلک تنها رود

بر فلک نتواندی تنها گذشتن آفتاب

افسر شاهان ملک سنجر سرِ سلجوقیان

گر نه آنستی که جوید هرکس از دریا گهر

گر به نام بخت منشوری فرستادی خدای

ماه اگر هستی برابر با مه منجوق شاه

وز فزونستی سپهر از وصف و وهم فیلسوف

دولت عالیش اگر هستی درختی سرفراز

باز و شاهین گر ز دست او شوندی سوی صید

ور سر اعدای او در خاک پنهان نیستی

پیکر پیل است اسبش را ولیکن گاه جنگ

چون عرق گیرد تو گویی سیل دروادیستی

جون نشنید شاه برپشتش توگویی بر نهنگ

ای جهانداری که گر خورشید عقلت نیستی

ور به اطراف ممالک نیستی فرمان تو

امن و آرام جهان از جنبش شمشیر توست

در جهان گر نیستی سهم سر شمشیر تو

روزکین چون نرد نصرت باختی با دشمنان

گر به رجعت بازگشتندی ملوک باستان

گیردی گردون رکابت گر قوی بازوستی

عقل توکل است وگر پیداستی اجزای او

گر نبودی از تف خشم تو آتش را نهیب

ور ز باران نوالت بهره مندستی زمین

خَلُّخ و یغما تو داری ور تو را هستی مراد

از سر پیکان تو وز خنجر ترکان تو

گر ز دست تو به چین والاستی فغفور چین

ور فتادستی فروغ تیغ تو بر رآی هند

خسروا معلوم رای تو شدستی تاکنون

گر نبودی ناتوان بودی به عالی مجلست

شد معزی در فراق خدمتت پیر و کهن

ور به صهبا مایل استی طبع او از دیرباز

حاضر آمد تا نماید خاطرش در پیش تو

تا مثال اختران بر آسمان گویی مگر

آسمان مختار بادا تا تو را مولی شود

باد چون ثعبان موسی تیغ تو هنگام رزم