تا به سلامت به حِلّه آمد سَلْمیٰ

آب گرفت از لبش حلاوت کوثر

باد چو بر زلف او وزید جهان را

این دل غمگین خلاص یافت ز حیرت

باز به لیلی رسیده دلشده مجنون

سلمی با ما سلام کرد به خوشی

رحمت ایزد بر آن نگار که رویش

شکر خداوند را که بار غم او

دل نکشد بار غم چو باز ببیند

بدر زمین، شمس دین، موید دولت

بار خدایی که از سعادت او یافت

دولت او سعد اکبر است جهان را

مجلس او را ز بس جلالت و رفعت

از قِبَل خدمتش ز عالم ارواح

نیست به مُنهیش حاجت از قبل آنک

مملکت شاه را ز خصم تهی کرد

خصم نگیرد قرار پیش ضمیرش

نور ضمیرش کند به دیدهٔ خصمان

بر ره دنیا نهاد مایه ز احسان

مایه و توشه چنین نهد به همه حال

جان به تن اندر شدست منشی مدحش

دهر نویسندهٔ مناقب او شد

ای به سزا صاحبی که هر که به رغبت

چون تویی اندر جهان سزای تقدم

مفتی دولت تویی و هست همیشه

حل کند اندر زمان سعادت کلی

آنکه به یک شب محمد قرشی را

داد تو را حلم و علم خضر و براهیم

چون رود اندیشه در ضمیر تو گویی

قاعدهٔ ملک شد به رای تو محکم

خامهٔ تو سست و لاغرست ولیکن

آرزو آید همی نجوم فلک را

بار خدایا پس از مدایح سلطان

در صفت تو سخنوران جهان را

هست معزی به دولت تو عجم را

کرد ز خانه به خدمت تو تَقَرُّب

گر دل او کرد آرزوی روی تو نشکفت

از جهت آن رسید دیر به خدمت

صعب رهی کاندرو نصیب نیابد

خار درو تیزتر ز نشتر و سوزن

ساده همه دشتها چو تارک اقرع

آفت و بلوی کشیده بنده ولیکن

گرچه مرض داشت از سموم بیابان

عروه وثقی قبول توست رهی را

تاکه بود در زمین به قدرت باری

تا که بود در خریف برگ چناران

زیر مراد تو باد گنبد گردون

حق به تو افروخته چو عقل به ایمان

چاوش ایوان تو به هیبت بهمن

آمده شادی به بارگاه تو هر روز