به سوی مادرت از آسمان رسیده ندی

اگر توراست جهودانه طیلسان وردی

چکد هم از تن تو قطره بر تن تو فدی

ضلال شب بگریزد بدل شود به هدی

تورا نتیجهٔ سنگ است از آن قبل ماوی

زمادر تو بر مومنان رسیده شفی

وزین شفا به بهشت است رحمت و بُشری

که بود روح تو محراب و قبلهٔ کسری

چو زنده گردد روح تو را بود معنی

کسیکه او به تناسخ همی کند دعوی

سرت فروختن آموزد از رخ لیلی

ز تارک تو درخشنده شدکف موسی

به زر ناب همی پیکر توکرده طلی

که هست در شب تاریک نور بَدردجی

به سان بدر دجی در بساط شمس ضحی

مشیر مجلس و جاندار مجلس اعلی

سر سعادت سعد علیّ بن عیسی

کفاف را کَفِ او گشته عُروَهٔالوثقی

یقین و علم بَراهیم و عصمت یحیی

که هست نقطهٔ او بر دیانت و تقوی

سُها ببیند بر چرخ دیدهٔ اَع۫می

نخواستی مگر از دست خط او اجری

نجات یافت به سعیش ولایت از بلوی

چو از مدینه پیمبر به مسجد اقصی

زجبرئیل امین فَاس۫تَمِع۫ ا لِماا یُوحی

چنانکه عافیت اندر طبیعت مَرضی

چنانکه هستی اکنون عزیز در دنیی

پس از سعادت دنیی سعادت عُقبی

بود مُخاطَبه و نام تو طرازِ لوی

به مجلس تو ید مُعْطیان بود سفلی

رهین مِنّت توست آنکه صاحبِ فتوی

که کرد جز تو بدین سان زخلق بیع غَلی

عداوت تو ثریا بدل کند به ثری

بدین جهان حَسَنات و بدان جهان حسنی

چو بر زبان عزیز تو بگذرد آری

در بلا را مِسمار کرده ای ز بلی

ز رشک محو کند نقش نامهٔ مانی

که لاغرست و تن فضل شد بدو فربی

مگر که سایهٔ او هست سایهٔ طوبی

همان کند که زمرّد به دیدهٔ افعی

که قادرست بر احیای قالب موتی

فلک نویسد و سیارگان کنند املی

سرم زشادی شعرت رسید بر شعری

زنعت توست در اوصاف تو مرا انسی

به از فسانهٔ سعدی و قصهٔ سلمی

من آن کسم که بگویم به عزّت عزّی

بقای جان تو باد و هزار جانت فدی

دهد به عالم صُغری بشارت کبری

همه سعادت کُبری به عالم صُغری

ندیم بختِ جوان با عنایت مولی

هزار عید مبارک چو فِطر و چون اضْحی