ای تو را بر مه و زهره ز شب تیره ردی

نه عجب گر کند از چرخ ندا زهره تو را

لعبت چشم منی چشم منت باد نثار

ای درخشنده بناگوش تو از زلف سیاه

راست گویی ز میان زره داودی

در عجم هست حدیث من و عشق تو چنانک

نتراشیده به تیشه چو لب تو آزر

در دو زنجیر و دو گلنار تو بیم است و امید

از دو مرجان شکری جز بدلی نفروشی

تا تو بر برگ سمن مشک طلی کردستی

من چنانم که به زاری سمرم چون مجنون

آشنای تو منم در بر من مأوی ساز

خانه من وطن توست و دلم خانه تو

دور گشتن ز ره راست ضلالت باشد

زین دولت سر احرار رضی ملکان

آن جوادی که فقیران را در تیه امید

آنکه او از ستم و فتنه تهی کرد عجم

ملک را با نظرش نیست نهیب از آفات

به ازو هیچ خردمند و هنرمند نبود

گر بود قطر ندی پاک ز باران بهار

هرکه را دوستی او بود امروز بشیر

در عجم چون شرف الدین نبود نیز کریم

ای خط تو بفروزد خطر کلک و دوات

کعبهٔ جودی و درگاه تو دشت عرفات

بارگاه تو چو خلدست و تو چون رضوانی

در کفایت ز تو خواهند بزرگان منشور

بخت بر جامه عمر تو کشیدست علم

گاه فرهنگ و بلاغت که کند با تو جدل

نسق و رونق ملک از هنر و سیرت توست

آب را ماند شکر تو که بر روی زمین

به صبا ماند عدل و نظر تو که جهان

جان پاک است مگر مهر تو از روی قیاس

مهرهٔ شادی و شاه طرب حاسد تو

بدسگالی که کند بر هنر و نفس تو عیب

نشنود زایر تو گاه نوال از تو نفیر

با نعم جفت شود هر که شنید از تو نعم

سیف و مَعن عربی پیش تو گر زنده شوند

سیف را با تو گه فضل نباشد برهان

از بس اِنعام که با خلق جهان کردستی

هم ثواب تو ز خالق بودت در عقبی

بی قلم نقش کند دست قضا بر دل من

پیش مدح تو کجا کلک من آید به سجود

در مُحرّم بپذیر از من و از خاطر من

که رضای تو کشد نثر مرا بر نَثْره

تاکه بعدست و مسافت ز سمک تا به فلک

از فلک باد عُلی جایگه ناصح تو

نکتهٔ دفتر آمال تو باد از عصمت

شکر تو سائل و مدح تو در افواه روان