گرفت صدر وزارت جمال و حشمت و جاه

نظام دولت و صدر جهان موید ملک

بلند همت و کوتاه دست دستوری

مقدم است و منزه زعار و عیب چنانک

صحیفهٔ هنرش بی کرانه دریایی است

به خط عدل و سیاست بروی عالم پیر

میان بادیهٔ قهر در شب بِدْعت

چو ماه دولت او زاسمان ملک بتافت

جباه ناموران را همی ببوسد چرخ

ایاکفایت تو بر هدایت تو دلیل

رکاب و رایت شاه از ظفر بشارت یافت

زگنجه چون به سعادت نهاد روی به ری

عنایت ابدی بر میانْشْ بست کمر

خجسته رایت منصور دور بود هنوز

چو وقت نصرت و گاه ظفر فرا رسید

به حیله بازنگردد قضا چو آمد وقت

ز دستبرد قضا روزگار گشت دگر

همه جهان به زمانی بدل شد ای عجبی

همان که دام همی ساخت بسته گشت به دام

چگونه باشد حال کسی که گاه حیات

به عاقبت چو نکالی شود میانهٔ خلق

سموم خشم تو و زمهریر کینهٔ تو

معاندان را در استخوان بسوزد مغز

زبهر جامهٔ خصمان و نیکخواهانت

به دست قدرت بر کارگاه ظلمت و نور

سپاس و شکر خداوند را که کار جهان

کجا وزیر تو باشی ملک سزد خورشید

تو راست همت حشمت فروز بد عت

عنایت دو محمد بس است در دو جهان

تو را به روز شمار آن محمد است شفیع

رواست گر بکنم حال خویش را تقریر

کنون که با دل یکتاه پیشت آمده ام

چو پشت باز نهادم به کوه دولت تو

همی کنم به ری آن خواب را کنون تعبیر

ز بهر مجلس عالیت کرده بودم جمع

شد آن ز دستم و اشباه آن به دستم نیست

همیشه تا که بلرزد به روزگار بهار

ز دور دانش تو تازه باد دولت و دین

خجسته بادت روز و خجسته بادت شب

ز جاه تو همه آزادگان رسیده به مال