گشاده روی و میان بسته بامدادِ پگاه

اگر زمهر بود بامداد نور جهان

مهی که بود به قد سرو دلبرانِ سرای

دو زلف چون دو شب و ماه در میان دو شب

چهی میان زَنَخ ساخته زسیمِ سپید

هرآینه که ز مشک سیه رسن باشد

دو چشم داشت نژند آن ستمگر دلجوی

نژند چشم شدم پیش آن دو چشم نژند

چو عشق او دل مسکین من پر آتش کرد

مگرکه کار فراقش فسون جادو هست

اگر به عاشقی اندر دراز شد غم من

اگر ز هجر جفاجوی گمره است دلم

بزرگ بار خدای جهان موید ملک

مُفَسِّری که مُفَسَّر بدوست آیت حق

کند به چشم سعادت فلک به مرد نظر

بسا فقیر که از جاه او رسید به مال

به جنب همّتِ عالیش اگر قیاس کنی

سخای مرده بدوزنده گشت و ازکرمش

ایا ضمیر تو شادی گشای و اُ نده بند

به قدر و مرتبه پیش تو کی نماید خصم

چو آسمان و زمین تابعند ایزد را

به حکم خواندن تذکیر و خواندن تأنیث

عجب مدارکه از بهر مدح گفتن تو

موافقان تو را و مخالفان تو را

به وقت آنکه تولّد همی کند فرزند

چنانکه نیست کف تو زجود خالی نیست

مسلّم است به تو دانش و کفایت و عقل

هم ازکفایت توست آنکه نام و نامه ی خویش

خیال دولت تو گر به کوه در نگرد

نسیم همت تو گر به دشت درگذرد

وگر ز فرّ تو بر روبه اوفتد اثری

بزرگ بار خدایا گناه من منگر

اگر به نزد تو آیم سزد که آمد وقت

وگر زغرقه شدن خطِّ ایمنی یابم

دل و زبان من اندر ستایش تو یکی است

همیشه تا که نحوست بود ز دور فلک

عدوتْ را زنحوست همیشه باد نهیب

به دولت اندر خویش باد روز تو از روز

ثناگران همه بر مدح تو گشاده زبان

شمرده سیصد و پنجاه سال گردش چرخ