نوبهار ملک و دین و آفتاب تخت و گاه

جز تو در گیتی ندیدم آفتابی با کلاه

نام جستن کار توست و نامورْ بهْ پادشاه

پشت شاهی گر سپه باشد تویی پشت سپاه

زآهنِ تیغِ تو بدگویان همی گویند آه

چون گنه کاران به روز محشر از بیم گناه

همچو پیش ماهْ ماهی یا که پیش کوه کاه

اشکْ سرخ و رویْ زرد و سرْ سپید و دلْ سیاه

سعدِ بخت و زورِ چرخ و فرّ مهر و نور ماه

ای خداوندی که هستی خسروِ یزدان پناه

آن وزیرِ نیکبخت و کدخدای نیک خواه

آن وزیری کاو همی باقی کند دین اله

چون بهشت آراستی این مجلس و این بزمگاه

دوده و اعقاب فخرالملک را فخرست و جاه

تا تو حق چاکران خود چنین داری نگاه

چاکران تو چنین دارند قدر و پایگاه

آب جیحون بگذراند هر که او داند شناه

تا که باشد خاک و باد و آتش و آب و گیاه

در سلامت باد یا هر جا که باشی سال و ماه

همچنین از بخت شاد و همچنین بر تخت شاه