سمنبری که فسونگر شدست عبهر او

اگر خلیدن و افسون نباشد از عَبهر

زعطر خویش همی بند و جادویی سازد

به من نگه کن و بنگر که بسته چون شده ام

صنوبرست به قد آن نگار و طرفه بود

چنار بود تن من به پیکر آکنده

بتی که در سر او هست بارنامهٔ حسن

نه بر مجازست این شور عشق در دل من

اگر چه خصم من است آن صنم نگویم من

هزار سجده کنم پیش آن دو عارض خوب

دلم ربود و به جان گر طمع کند شاید

چه آفت است که از مادرش رسید به من

ز بهر فتنه همی مادرش بیاراید

ز عِقد گوهر او آفتاب را حسد است

ظهیر دولت ابوبکر بن نظام الملک

اگر خلاف کند باهواش چرخ فلک

ز بهر حشمت نامش سزد به گردون بر

گرش مراد بود کافسری نهد بر سر

زخنجرش که چو در رزم آذر افروزد

چه آذری که زمانی همی جدا نشود

چو پیکرش بدرخشد زقلب لشکر میر

زمانه را عجب آید چو آهنین گردد

تکاوری که به کشتی همی کنم صفتش

به گاه جولان همچون عروس جلوه کند

چو سرفرازد وگردش کند به میدان در

به ابر ماند چون پی نهاد و نعره گشاد

گرش برانی باد وگرش بداری کوه

که دید کوه که ماند به باد جنبش او

به گاه حمله به شبدیز و رخش ماند راست

بزرگوار امیری که راد مردان را

چنانکه نور دهد بر سپهر مهر به ماه

اگرچه منظر خوبان بود بدیع الوصف

وگرچه مخبر نیکان بود رفیع القدر

اگرچه دریا در فعل خویش هست سخی

به سان خلد برین است مجلسش گه بزم

بتان خَلخ و یغما چو حور عین زده صف

اگرچه در صفت شاعری و صنعت شعر

چو وقت شکر بود طبع شعرگستر من

ضمیر روشن او بر مثال خورشیدست

همیشه تا که بود جنبش ستاره و چرخ

ز شاه حشمت و اقبال باد روز و شبش