دل و دین نگه داشت باید ز هر دو

ز دستان فتان و نیرنگ جادو

خطت مشک ناب است بر طرف ترغو

بدان روی شویی به شویی زبانو

که حورا تورا جای روبد زگیسو

که از غمزه دردی و از بوسه دارو

نخیزد مثال تو از نسل یبغو

کمان را در آویختستی ز بازو

که تیر و کمانی به مژگان و ابرو

گه بوسه معشوق خوش لب تویی تو

به مدح خداوند مداح خوشگو

اجل سعد دولت ابوسعد هندو

به جاه و بزرگیش هستند خَستو

همش خلق زیبا همش خلق نیکو

چه داند صدف قیمت و قدر لؤلو

چو از زهر گیرد عرق روی خوتو

سیاهی عجب نیست از زاج و مازو

که تبت نباشد به مقدار قُل هُو

نه با طعم کعب الغزال است پینو

چنان چون به دیگ اندرون مِلح و چَربو

که جود تو داعی شد و خلق مدعو

به مدح تو مملو به شکر تو مَحشو

که انشا کند صورتی از خَبَزدو

منم پیش تو چون یکی پیر هندو

اگر خانه سازم ز تار تنندو

به عصر ملکشاه و ایّامِ ارغو

کنم شاد و روشن دل و دیده ارجو

چو منصوب را ذا و مرفوع را ذو

قدر باد قاری و شکر تو مقرو

کَفَش جفت سر باد و سر جفت زانو

گهی فیل تازی تو در بزم جیحو

قدرخان و قیصر چو قیماز و قرغو