نگاه کرد خدای اندر آسمان و زمین

کیشدن رقم قدرتش پدید آورد

چو یافتند عُلّو و سکون ز قدرت او

همه علو و سکون سر به سر رها کردند

نظام دین که همی بر سرسش کنند نثار

مظفر آنکه چو مهر و وفای او بینند

ز نیک بختی او ملک و دین همی نازد

کجا ثنا کند او را خطیب بر منبر

اگر بخواهد تا بر بدن بود زینت

ز بهر زینت ایوان بزم او شده اند

ز فرّ طلعت میمون و سعد طالع او

نیاورند صلاح و نظام عالم را

بپرورند به عدلش همی درختان را

ز بهر عشرت او باغ را بیارایند

اگر به صورت مرغی شود سعادت او

وگر زهمت او چرخ چنبری سازد

ایا فریشتگان کاتب مدایح تو

کسی که گوید با قدر و حلم تو ز قیاس

محال گیرد و چون ژرف بنگرد بیند

چو در وفای تو تا حشر دهر محضر بست

به روزگار تو از خلق باز داشته اند

ز دولت تو به آذار و فرودین شده اند

نقاب کُحلی و ادکن بر او فرو بندند

کند سیاست تو روز رزم مرد تهی

به گاه خشم تو گر روی عفو ننمودی

کجا بسوزد خشم تو بدسگالان را

شکافته است و گسسته سرای و کاخ عدوت

چو سوگواران هر شب به سوگ دشمن تو

فرشته است مگر لشکر تو روز مصاف

به قهر خصم تو کردند کارهای عجیب

به کشوری که بود دشمنت خراب کنند

چه مهره بود و چه لعبت که داشتند آن روز

همیشه لشکر کین تو نیلگون دارد

گر آسمان و زمین برزند مخالف تو

همیشه تا که ز نور و ظَلَم زنند علم

همیشه تا که نمایند از فراز و نشیب

تو باش صد ر و خداوند جاه قدر تو را

بر آسمان و زمین رای و رایت تو بلند