تفاخر هنر از شهریار نامورست

که پادشاه جهان است و خسرو بشرست

که عدل او ز حوادث زمانه را سپرست

که گرد رایت عالیش آیت ظفرست

مگر که عالم چشم است ورای او بصر است

که هم به خاور از او نور و هم به باختر است

و گر هنر ز تن آید تنش همه هنرست

نه بی پرستش او بر میان کس کمر است

که بخت فرخ او را به مشتری نظرست

به شاه ناز کز ایشان به ملک بیشتر است

به دین و دا نش و داد او زیاده از پدرست

به قدر و جاه چو سَبْع ُالمَثانی از سُوَرست

تو آن شهی که رضای تو نفع بی ضررست

مراد تو چو سر ورای تو چو چشم سرست

اگر چه بیش تو گنج ملوک بی خطرست

که حَلّ و عَقدِ جهان از قضا و از قَدَرست

حُسام و کِلک تو قفل و کلید آن دو درست

به بر و بحر ز انصاف و عدل تو سمرست

کنون دو دیده پر از دود و دل پر از شررست

که سال و ماه عدوی تو سوخته جگرست

سریر تو چو مقام و رکاب تو حَجَرست

به تاج توست سزاوار هرکجا گهرست

که طبع ما صدف است و مدیح تو دررست

همه سراسر زیرست و بخت تو زبرست

بشارتی دگرست و سعادتی دگرست

همیشه تا که مُحرّم مُقدّم صفرست

ز دهر مگذر اگرچه که دهر در گذرست

که کردگار تو را یار و بخت راهبرست