هفت کشور در خط فرمان سلطان سنجرست

جز خداوندی که عالم بندهٔ تقدیر اوست

گرچه گیتی روشنی گیرد ز نور آفتاب

ور چه دریا در همه وقتی مثل باشد به جود

زحمت روزِشمار و رحمت دارُالقَرار

هند و ترکستان و خوارزم و عراق و روم و شام

گرچه فرسنگی بود بالای میدان ملوک

از لب دریای مغرب تا لب دریای چین

عاریت دارند شاهان مُلک را در شرق و غرب

خلق را معلوم گشت از رزم غزنین و عراق

گر بجویی در عراق و بقعهٔ غزنین هنوز

شاه را گر حجت و برهان بباید در هنر

اندرین ایام تاریخ ظفر باید نبشت

هر دلیری کاو نگرداند ز شیر شَرزَه روی

هرکه در دنیا سزای حاجب و دربان شدست

در جهان ابری که از بخشش نیاساید همی

در بلاد هند و زابل همچو روزی خوارگان

در دیار ماوَراء النَّهر همچون بندگان

ملک و دیوان را همی هر روز بفزاید نظام

هست سلطان سنجر اکنون ازکرم مهمان او

تا سواران در خم چوگان بگردانند گوی

تا جهان را از عطای ایزدی باشد بقا